Verstoppertje op de zolder van het internaat

‘Internaat Mirho-home@school wil een warme thuis zijn voor internen,’ lees je op de website van dit internaat in Hoogstraten, dat in 2023 ontstond door de fusie tussen de internaten Spijker en Klein Seminarie. Bestaat er een link tussen zich thuis voelen op een internaat en het erfgoed van die plek? We vroegen het aan internen Camille (16) en Lode (17) en opvoedster Miek (41).

De visie van Camille

• Naam: Camille Dolfyn
• Leeftijd: 16
• Studierichting: 5LAMT
• Passies: lezen (transporteren naar andere wereld), dingen met de handen doen, nieuwe dingen leren, vrienden
• Droom voor de toekomst: De toekomst ligt wagenwijd open. Dit wil ik nog even zo laten en alles op me af laten komen.
• Zaten jouw voorouders ook op internaat: 2 tantes op internaat Spijker

Geef een duidelijke omschrijving van het begrip THUIS:

Veel mensen associëren thuis met een plaats. Ik niet. Thuis is voor mij afhankelijk van de mensen om me heen. De mensen waarbij ik me veilig voel en volledig mezelf kan zijn.
Is het internaat voor jou een thuis? Op welke manieren wel of niet?
Dit internaat is nieuw voor me. Door de fusie heb ik na 4 jaar het internaat Spijker moeten verlaten. Intussen ben ik hier 1 trimester en een thuissfeer creëren kost tijd. Ik ben wel hoopvol en voel dat dit zal komen eens ik het internaat beter leer kennen. Op het vorige internaat voelde ik me thuis: dit kwam door steeds dezelfde gezichten te zien, dezelfde mensen, kleine dingen als elkaar groeten, babbeltjes en vaste gewoontes.
Welk erfgoed van internaat vind jij bijzonder?
Tradities: kerstdiner na de kerstexamens (samen zijn), 31 augustus elkaar weer zien, bij het begin van het schooljaar een welkomstviering in de kapel.
Oude voorwerpen: /
Kunstwerken: Er was een tekst op de muur in familiekamer. Ik staarde er vaak naar en ervaar nu dat ik hem vergeten ben. Op de verste muur in mijn slaapkamer stond 1 zin en die vergeet ik nooit: “nobis peccatoribus”
Verhalen: Ik bleef vaak iets langer in de refter om te praten met het ondersteunende personeel of de opvoeders. Daar heb ik warme herinneringen aan.

Voel je je meer thuis op internaat omdat je het erfgoed kent?

Niet echt 100 %belangrijk, maar het boeit me wel. Dit alles draagt bij aan de schoonheid en de geschiedenis van het gebouw. Ik ben op ontdekkingstocht gegaan in dit nieuwe internaat voor me voor dit artikel en ik ben op veel nieuwe plaatsen gekomen. Intussen heb ik geluisterd naar de verhalen rond die plaatsen en ik voel me meer verankeren daardoor met dit nieuwe internaat.

De visie van Miek, internaatsmedewerker

Sinds 2006 werk ik op internaat. Intussen ben ik dus zelf bijna onderdeel van het erfgoed geworden.
In het begin overweldigde de grootsheid van het gebouw me vaak. Gigantische glasramen, heiligenbeelden, Jezus die streng op me neer keek telkens ik met mijn groep voorbij liep. Vaak had ik het gevoel dat de muren ogen en oren hadden en zich een mening over me probeerden te vormen.
Dit is van oorsprong een jongensschool-en internaat. De school werd snel gemengd, maar het internaat bood lang enkel plaats voor jongens. Dit was ook te merken aan de inrichting van de gebouwen. Ik denk dat vele muren even kraakten toen vrouwelijke opvoeders en nadien meisjesinternen zich aanboden met hun schaterlach en gekwetter.
Ik vond het zelf heel boeiend om te ontdekken waarvoor alle speciale ruimtes dienden op internaat, welke symbolen belangrijk waren. De herenrefter waar we eten was vroeger voorbehouden voor de priesters. Alle dames moesten afzonderlijk eten in De Jordaan. In onze herenrefter hangt al sinds de oprichting van het internaat een schilderij van een man. Deze lijkt iedereen in de gaten te houden. Ongeacht waar je zit in het lokaal, hij lijkt recht naar je te kijken. Eerst vond ik het schilderij eng. Nu zou ik hem niet meer kunnen missen. Elke locatie heeft zo zijn geschiedenis en verhalen.
Er waren nog 3 inwonende priesters op internaat toen ik startte. Zij konden levendige verhalen vertellen over hun leven op internaat en het belang van elk schilderij. Jammer genoeg is deze traditie uitgestorven na hun overlijden. Ik probeer zelf zo veel mogelijk van de verhalen door te geven aan onze internen en nieuwe collega’s. Het erfgoed van onze school en internaat zorgt er mede voor dat ik mij hier thuis voel.
De campus is een klein beetje een eigen dorp binnen de stad. Alle ervaringen, alle verhalen, alle kunst maakt dit dorp. Het meest van al wordt dit echter gemaakt door de kinderstemmen die onlosmakelijk verbonden zijn aan dit gebouw. De warme thuis en de veilige muren voelen vaak kil en onpersoonlijk tijdens vakantieperiodes. De voetstappen en het gelach van kinderen ontbreken.

Zij zijn dus het belangrijkste erfgoed van ons internaat.
Vaak krijgen we op internaat kinderen of familie van oud-internen. Dan ervaren we dat verhalen en ervaringen worden doorgegeven en dat intern-zijn vaak voor het leven is. Vele oud-internen die op bezoek komen zeggen hetzelfde: “Hier is nog niets veranderd”. Dit kan ik echter tegenspreken. Heel veel locaties zijn gerenoveerd, in een fris kleedje gestoken. Dit is echter een beschermd gebouw, waardoor sommige zaken onveranderd blijven. Overal blijft dezelfde tegelvloer bijvoorbeeld. De ramen zullen nooit veranderen. Blijkbaar blijft de geur ook steeds hetzelfde, want dit wordt vaak benoemd.

Nog belangrijker: De waarden en normen blijven onveranderd, de huiselijke sfeer blijft onveranderd, het warme welkom blijft onveranderd. Internaat blijft daardoor altijd opnieuw thuiskomen.

De visie van Lode

• Naam: Lode Van Deuren
• Leeftijd: 17
• Studierichting: 6ST
• Passies: Spellen spelen, slapen, schrijven, internaat
• Droom voor de toekomst: Ik wil graag een warm gezin met de vrouw van mijn leven en hen alles kunnen geven wat ze wensen. Ik wil ook graag een driepersoons bed waarvan minstens 2/3 voor mij is voorbehouden.
• Zaten jouw voorouders ook op internaat: Nonkel Jacques

Geef een duidelijke omschrijving van het begrip THUIS:
Thuis is een plaats waar ik me veilig en gewaardeerd voel. Een plaats waar ik niet steeds rekening hoef te houden met wat anderen van me denken en waar ik steeds mezelf kan zijn.
Thuis is de plaats waar ik het liefst ben.

Is het internaat voor jou een thuis? Op welke manieren wel of niet?
Zeker wel. Internaat is een thuis voor mij omdat ik hier omgeven ben door mensen om wie ik geef en ik hier elke dag plezier kan maken met mijn vrienden. Aangezien ik al 6 jaar op internaat zit, kennen de mensen mij hier en ben ik hier opgegroeid. Nog geen enkele dag heb ik spijt gehad van die keuze.

Welk erfgoed van internaat vind jij bijzonder?
Tradities: persoonlijke gesprekken aan het bureau met de opvoeder, Halloweentocht, 31 augustus terugkom-moment
Oude voorwerpen: de vroegere houten plateaus, ouderwets houten bureau opvoeders, te klein ingebouwd bed, spiegel lavabo die te laag hangt, afstudeerfoto’s
Kunstwerken: /
Verhalen: Verhalen zijn de ziel van ons verblijf op internaat. Heel vaak halen we herinneringen op binnen onze vriendengroep. Doordat we dit allemaal beleefd hebben, is dit een hechte band met internaat.
Verstoppertje in het donker op zolder, in de oude speelzalen, wetende dat duizenden kinderen dit al voorgedaan hebben op dezelfde plaats.

Voel je je meer thuis op internaat omdat je het erfgoed kent?
Op mij heeft dit weinig invloed omdat ik er nooit eerder bij stil heb gestaan. De sfeer en de mensen om me heen bepalen het thuisgevoel, niet het verleden.